Από την ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΣΤΑΥΡΙΔΟΥ

Τι κάνετε αυτό το διάστημα;

«Υπομένω, περιμένω, ελπίζω. Κι αυτό που έχει σημασία είναι πως είμαι βέβαιη γι’ αυτό που ελπίζω».

Ξέρουμε ότι περάσατε δύσκολα...

«Και περνάω ακόμη, αλλά είμαι πια προς το τέλος. Είμαι επιβεβαιωμένα γερή, απλώς βασανίζομαι με τις χημειοθεραπείες. Για να μη λέμε ψέματα στον κόσμο, η χημειοθεραπεία είναι κάτι πολύ σκληρό, που σου διαλύει τη διάθεση, το όνειρο, τις ψευδαισθήσεις. Όταν όμως πιστεύουμε, όχι στο αύριο, αλλά στο μεθαύριο, όλα είναι καλύτερα. Αυτό που κατάλαβα εγώ μέσα από αυτή την περιπέτεια είναι πως είμαι γενναία».

Αλήθεια, είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιήσατε τη δύναμη που κρύβετε μέσα σας;

«Ναι, δεν το περίμενα ότι μια γυναίκα σαν εμένα, που από κοριτσάκι ήταν το πρότυπο της ωραίας κοπέλας, στη συνέχεια της ωραίας γυναίκας, της λαμπρής ηθοποιού και χορεύτριας, θα μπορούσε να χάσει τόσα πράγματα κι αυτό να μην την πονάει. Έχω χάσει τα μαλλιά μου, έχω αδυνατίσει πολύ, έφτασα 55 κιλά».

Ο καθρέφτης είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος αυτό το διάστημα;

«Δεν υπάρχει καθρέφτης για μένα, υπάρχουν οι άλλοι που μου λένε, αλλά πολλές φορές δεν τους εμπιστεύομαι κιόλας. Είμαι καχύποπτη όταν μου λένε ότι είμαι μια χαρά. Έχω μπει σε μια διαδικασία ασθενούς, κι αυτό είναι που με πειράζει. Γιατί έχω πολλή ενέργεια, είμαι υπερκινητική. Όταν κάνω χημειοθεραπεία και πρέπει να κάθομαι και να κοιτάω το τζάκι, που δεν είναι καν αναμμένο γιατί κάνει ζέστη, είναι ό,τι χειρότερο για μένα. Το περίεργο όμως είναι ότι δεν έχω ταυτιστεί με την αρρώστια μου».

Ο σύντροφός σας έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία σας;

«Ναι, πάρα πολύ. Λόγω Φρέντυ, που ήταν ο μέντοράς μου, ο καθηγητής μου, τα πάντα, θεωρούσα ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να συμβιώσω με άλλον άνθρωπο. Παρ’ όλα αυτά, με τον Δημήτρη είμαστε μαζί 6,5 χρόνια και ένα χρόνο πριν αρρωστήσω αρχίσαμε να μένουμε μαζί. Αυτός ο άνθρωπος έχει μια βελούδινη συμπεριφορά, είναι πολύ συναισθηματικός, ευαίσθητος, αφοσιωμένος και -όσο μπορώ να ξέρω- θα είμαστε για πάντα μαζί. Θα μπορούσε να φύγει τώρα που ήρθαν οι σκληρές καταστάσεις. Κανείς δεν μπορεί να βλέπει την ασχήμια της ζωής, κι αυτή η ασθένεια σε μεταμορφώνει. Δεν έχεις μαλλιά, δεν έχεις δύναμη, διάθεση, η φυσική σου κατάσταση δεν είναι καλή. Πώς μπορεί ένας άνθρωπος που σε αντιμετωπίζει σαν γυναίκα και όχι σαν τη μαμά του να σε βλέπει έτσι και να μην οπισθοχωρεί;».

Η αγάπη υπερνικάει τα εμπόδια...

«Όχι πάντα. Ο Δημήτρης είναι από τις εξαιρέσεις».

Η Ναταλία Γερμανού ήταν επίσης από τους ανθρώπους που σας έδωσαν δύναμη;

«Η Ναταλία έχει ένα δικό της τρόπο, δεν είναι από τους ανθρώπους που θα έρθουν στο σπίτι, θα σου κρατάνε το χέρι και θα σε παίρνουν κάθε μέρα τηλέφωνο. Μου είπε όμως κάποια λόγια πολύ σημαντικά για μένα. Θυμάμαι, όταν πρωτοέμαθα τι έχω, μου είπε: "Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι δεν υπάρχει περίπτωση να... φύγεις από αυτό". Πήγε και άναψε μια λαμπάδα για μένα, και κάθε φορά που με παίρνει τηλέφωνο είναι τόσο τρυφερή, που μου δίνει κουράγιο. Προτιμώ αυτό από το να κάτσεις μαζί μου 15 ώρες, να μη λέμε τίποτα και να με κοιτάς με θλίψη».

Στις δύσκολες στιγμές τι είναι αυτό που σας ανεβάζει τη διάθεση;

«Μόνο η δουλειά μου. Πιστεύω και το απέδειξα ότι ήρθα εδώ για να κάνω πράγματα. Δεν έχω τελειώσει ακόμη, το λεωφορείο δεν έχει φτάσει στο τέρμα. Αύριο θα πάω να γυμναστώ και σε 1,5 μήνα, που τελειώνουν οι χημειοθεραπείες, ξεκινάω κανονικά τα μαθήματά μου».

Συνεχίζετε δηλαδή και στις σχολές σας;

«Βεβαίως, έχουν ανοίξει, πάνε πάρα πολύ καλά και νιώθω έντονα την αγάπη του κόσμου. Παρόλο που είναι άγριοι οι καιροί και οι άνθρωποι δεν έχουν χρήματα, έρχονται γιατί θέλουν να στηρίξουν τις σχολές μου. Βλέπεις ότι το κάνουν γιατί με αγαπάνε, με θαυμάζουν, γιατί θέλουν να κρατήσουν ζωντανό το είδωλο που γνώρισαν μέσα από τις ταινίες. Κι εγώ βέβαια δεν ξεχνώ ότι διανύουμε χαλεπούς καιρούς και κάνω ό,τι μπορώ από την πλευρά μου για να έρθουν τα παιδιά να σπουδάσουν χορό, που είναι το πιο εκλεπτυσμένο είδος της τέχνης».

Μάθαμε ότι συζητάτε και για κάτι τηλεοπτικό...

«Δεν σας ξεφεύγει τίποτα. Όλα τα μαθαίνετε εσείς...». (Γέλια.)

Η τηλεόραση γέμισε φέτος με ριάλιτι και talent shows. Συμφωνείτε με αυτή τη λογική;

«Έχω απογοητευτεί με αυτά που είδα μέχρι στιγμής. Έχει κατέβει το επίπεδο του λόγου, κάνουν ό,τι θέλουν για την τηλεθέαση και λείπει η ψυχραιμία. Δεν φιλτράρουν τίποτα, βρίζουν, φωνάζουν, λένε ανούσια αστεία. Πραγματικά, τα έχω χάσει».

Η οικονομική κρίση σας φοβίζει;

«Πάρα πολύ. Ποτέ δεν τα πήγα καλά με τα οικονομικά, είμαι εντελώς άσχετη και έχω κάνει χοντρά λάθη. Θα μπορούσα με τα λεφτά που μου άφησε ο Φρέντυ να μην έχω άγχος, αλλά έχω. Παρ’ όλα αυτά, πιστεύω ότι θα βαδίσω ομαλά. Η χώρα περνάει τη φτώχεια της και μοιραία φτωχύναμε όλοι. Καλό θα ήταν όμως τους ανθρώπους της τέχνης να τους βοηθάνε και όχι να τους φέρνουν σε δύσκολη θέση. Δεν είμαστε επιχειρηματίες, τέχνη κάνουμε».

Αν ξεκινούσατε από την αρχή τη ζωή σας, τι θα αλλάζατε;

«Πολλά. Το γεγονός ότι δεν υποδύθηκα ρόλους που μπορούσα, γιατί έπαιξε μέχρι αρκετά αργά η εικόνα της Ιωαννίδου sex symbol, κι αυτό ίσως επηρέασε πολύ τη σοβαρότητα της εικόνας μου. Το γεγονός ότι θυσίασα ό,τι μπορεί να αγαπάει ένας άνθρωπος γι’ αυτή την τέχνη, δεν αξίζει. Δεν αξιοποίησα τον εαυτό μου στα μάτια του κόσμου με τον τρόπο που έπρεπε. Θα πεθάνω και θα νομίζουν ακόμη ότι η Ιωαννίδου είναι το κοριτσάκι με την τσίχλα, κάτι που δεν ισχύει».

Υπήρξε στιγμή που να είπατε «έζησα την απόλυτη ευτυχία, δεν έχω να ζητήσω κάτι άλλο από τον Θεό»;

«Όχι, και δεν το λέω ούτε τώρα. Μου πήρε πολλά η ζωή, τον Φρέντυ, τη μητέρα μου, τον πατέρα μου και τον αδερφό μου πολύ νέους. Μου έδινε ένα και μου έπαιρνε δέκα. Χωρίς να είμαι αχάριστη, νομίζω πως δεν ήμουν τυχερή. Έζησα καλές στιγμές, αλλά πέρασα και πολλά. Εγώ θέλω όταν πέφτω από το άλογο, να ξανανεβαίνω, κι αυτό έκανα πάντα. Η ζωή αξίζει να την περιμένεις, πρέπει να πιστεύουμε στην αξία της ζωής».

Υπήρξαν άνθρωποι που απομακρύνθηκαν από κοντά σας αυτό το διάστημα;

«Ναι, με τη λογική να μη συμβεί και σ’ εμάς. Οι άνθρωποι δεν έχουν συνηθίσει τη λέξη "καρκίνος" και νομίζουν ότι είναι μια μεταδοτική ασθένεια. Αυτό πρέπει να αποβάλουν οι Έλληνες».

Μήπως δεν ήθελαν να σας φέρουν σε δύσκολη θέση;

«Μα αυτή η ασθένεια θέλει παρέα. Εγώ άλλωστε έχω πει στους κοντινούς μου ανθρώπους πως όταν δεν αισθάνομαι καλά, δεν απαντάω στα τηλέφωνα».

Μα σας είδαν πολλά μάτια να συζητάτε με τον Γιάννη Λάτσιο, φαντάζομαι για το «Dancing With the Stars». Θα σας ενδιέφερε να συμμετέχετε ως κριτής;

«Πάρα πολύ, είναι ένα πρόγραμμα που μου αρέσει, που το στήριξα πολύ και πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω με την πείρα και την πίστη που έχω σε αυτό το είδος της τέχνης. Θα μου ανοίξει τα φτερά, θα με βοηθήσει να δω τη ζωή με καινούργια μάτια, γιατί είναι κάτι που αγαπώ, που θέλω πάρα πολύ και μακάρι να μου συμβεί».