Για την απώλεια του αγαπημένου της σκύλου, Σωτήρη, μίλησε στο Pet Stories η Μαρία Αναστασοπούλου, ένα θέμα που κάθε ιδιοκτήτης κατοικίδιου θα αντιμετωπίσει αργά ή γρήγορα σε σχέση με το πολυαγαπημένο του ζώο.
Η δημοσιογράφος και παρουσια΄στρια του ΣΚΑΪ το πήρε βαριά όπως λέει η έκφραση και πω΄ς όχι όταν πρόκειται για ένα πλάσμα που έζησε μαζί της 8,5 χρόνια;
«Όποιος έχει χάσει το ζωάκι του μπορεί να καταλάβει. Αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να αντιληφθείς.
Ο Σωτήρης ήταν σνομπ, ήθελε τον χω΄ρο του, ήταν και λίγο μη μου άπτου. Μπορεί να ήμασταν στο σαλόνι και να έφευγε και να πήγαινε στην κρεβατοκάμαρα και να κοίταγε επί δύο ώρες το μπαλκόνι.
Ήρθε στη ζωή μου μόλις 3 μηνών, ήταν η πρώτη φορά που είχα σκυλάκο και αναρωτιέμαι γιατί δεν είχα νωρίτερα.
8,5 χρόνια φοβερής αγάπης. Για τη συγκεκριμένη ράτσα, τα σαρπέι είναι η ηλικία που αρχίζουν τα προβλήματα. Για μας ήταν πολύ νωρίς.
Ο Σωτήρης έφυγε πολύ ξαφνικά. Δεν κατάλαβε τίποτα. Έπαθε ανακοπή οπότε ήταν ελάχιστα τα περιθώρια αντίδρασης. Έγινε προσπάθεια ανάνηψης στο νοσοκομείο ζώων. Είχε 3-4 παλμούς και μετά έφυγε.
Πρέπει τις πρώτες μέρες να συνειδητοποιήσεις ότι θα πάψεις να ακούς τα πατουσάκια αυτά μέσα στο σπίτι.
Πολύ σκληρό για μας, το πιο ανώδυνο για εκείνον. Μπορώ να σου πω με σιγουριά ότι ήταν η πιο δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Δεν μπορώ να μεταφέρω το συναίσθημα. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο και κατάλαβα τι συμβαίνει -μου το είχε πει ο Γιάννης (ο πρώην σύντροφός της)- αισθάνθηκα σαν να μπαίνει ένα χέρι στην ψυχούλα μου και να μου την παίρνει. Η πρώτη σκέψη που έκανα είναι "και τώρα τι;". Γυρίσαμε στο σπίτι μετά από 28 μέρες. Δεν μπορούσαμε. Ένα μήνα μέναμε σε ξενοδοχείο, οι δικοί μας άνθρωποι μας έφερναν κάποια ρούχα μέχρι να βρούμε τη δύναμη να πάμε στο σπίτι. Όταν μπαίνεις στο σπίτι είναι χειρότερο από τη στιγμή που έχει συμβεί. Νομίζεις ότι θα πεταχτεί από κάθε γωνία.
Ενώ μόλις μας έχουν ανακοινώσει ότι τέλος, μας ρωτούν τι θα κάνουμε, καύση ή ταφή. Είσαι πολύ ανέτοιμος να το διαχειριστείς. Εγώ δεν ήξερα ότι υπάρχει κοιμητήριο ζώων. Έχω βιώσει φοβερές στιγμές. Μια κυρία έκλαιγε με λυγμούς και νόμιζα ότι είχε χάσει το ζώο της χθες αλλά ήταν πριν από 6 χρόνια. Και λέω έτσι θα είμαστε; Το πώς το βιώνει ο καθένας είναι εντελώς προσωπικό. Επιλέξαμε την ταφή και επιλέξαμε να γίνει έτσι ώστε να υπάρχει πρόσβαση όποτε θέλουμε, σίγουρα κάθε βδομάδα.
Δεν είμαι από εκείνους που προσπάθησαν να το βγάλουν από τη ζωή τους, έχω ακόμα παντού φωτογραφίες, το κινητό μου είναι γεμάτο, τα βίντεο είναι λίγο πιο επώδυνα. Στην πορεία με κάλμαρε το ότι έφυγε χωρίς να πονέσει.
Όταν έχεις νιώσει ότι κάποιος σου παίρνει ένα κομμάτι από την ψυχή σου, τι να συγκριθεί με αυτό;
Για αυτό λέω σε φίλους να τα έχουν όσο το δυνατόν αγκαλιά.
Από όπου περνάω υπάρχει Σωτήρης. Είναι φορτισμένα όλα τα μέρη και δεν μπορείς να αποσυνδέσεις αυτά τα μέρη από τον Σωτήρη, τον είχα συνέχεια μαζί μου. Το πόση συμπαράσταση είχα από τους συναδέλφους από τον ΣΚΑΪ που τον ήξεραν από τότε που ήταν μωράκι και τον αγάπησαν ήταν τρομερό.
Για κάποιους ανθρώπους μπορεί να είναι η μεγαλύτερη απώλεια που έχουν βιώσει.
Σε όποιον το περνάει έχω να πω ότι είναι οκ αν πονάει, να μην αισθα΄νεται περίεργα αν τον πουν τον τρελό του χωριού, αισθανόμουν ότι κάποιοι με κοίταζαν περίεργα. Είναι οκ να στεναχωριέσαι.
Τώρα υπάρχει ο Αλέκος. Ήρθε στη ζωή μου 4-5 μήνες μετά τον Σωτήρη. Δεν ήρθε στη λογική να απαλύνει τον πόνο παρότι μας έλεγαν να πάρουμε γρήγορα άλλο ζώο. Δεν είναι η συνέχεια της προηγούμενης σελίδας, είναι άλλο βιβλίο. Ο Αλέκος είναι πιο low profile, είναι μια εσωτερική μου ανάγκη να μην εξωτερικεύω τις στιγμές μου με τον Αλέκο, είναι μουρλοκομείο.
Έμαθα την πραγματική φροντίδα, πώς είναι η άδολη αγάπη».
